Vandaag was ik voor de laatste controle bij de chirurg in het ziekenhuis. Wat mij nog nooit is overkomen in hetzelfde ziekenhuis, kwam nu wel voor, ik kwam aanlopen en mocht onmiddellijk door lopen, men zat al op me te wachten :-P.
Afijn, de aardige chirurg heeft aardig aan mijn pols gedraaid, een co-assistent zat er ook bij, ik heb verteld van mijn domme aktie op het werk, ook de chirurg werd beetje boos op mij. Hij draaide en trok aan mijn hand en pols en zag zelf ook wel dat mijn beweging nog niet geheel soepeltjes verliepen. De enige beweging die ik nog niet goed kan uitvoeren is 90 graden draaien met mijn pols naar buiten, dat schijnt met veel oefenen wel weer beter te kunnen gaan, maar écht goed zal het nooit meer komen, evenals hij mij nu -in begrijpeljike bewoordingen- vertelde dat de pols een klein beetje gekanteld is aangegroeid, zodat ik een andere beweging ook maar beperkt zou kunnen doen, diezelfde beweging waarbij ik dan denk, in welke situatie zou ik die missen ❓ ikzelf denk ik geen enkele situatie.
De chirurg drukte mij ook nog eens op het hart om dan weliswaar te gaan werken, maar écht rustig aan te doen, en zéker niet te overbelasten, wat mij dan weer sterkt in mijn plan om deze keer écht heel langzaam op te bouwen en geen dingen te doen waarbij ik mijn pols veel moet gebruiken, dan moet men maar een tijdje langer rekening houden met mijn handicap, het is nu eenmaal niet anders, ik wil nog steeds over een maand of 6 (als het 1 jaar geleden is dat ik van de trap ben gelazerd), dat ik bijna alles weer kan wat ik zou moeten kunnen zónder breuk.
Dus resumé, rustig aan, wel belasten, maar zeker niet óverbelasten.